His Holiness was truly multifaceted. He was not only a spiritual giant, yogin, shastraic scholar, and compassionate preceptor but also an able administrator and adept in various secular fields. While grounded in tradition, He was catholic in His outlook.The role of His Holiness both as an ideal disciple and a perfect Guru has been presented in depth in several chapters of this book. A detailed account is provided of His spiritual practices, such as Hatha-yoga, Kundalini-yoga, Nadanusandhana, contemplation on the Atman, meditation and samadhi on divine forms, scripture-based reflection on the Truth and Savikalpa-samadhi and Nirvikalpa-samadhi on the Absolute, up to their culmination in His enlightenment and jivanmukti (liberation while living) even before He was 20 years of age. How He compassionately graced disciples and others in various ways are covered in depth. His teachings in the form of parables, essays and expositions too form an important part of this book.
The intellectual acumen of His Holiness was not confined to matters philosophical and religious. The openness with which He considered the propositions of science, for instance, merits special mention. “How apt is it to view modern science as confirming what is said in ancient religious texts? Are the laws of nature sufficient to account for the appearance and development of the world and various life-forms? Do the laws of nature have a foundation? If yes, what is the nature of that basis?” – a chapter of this book titled “His Scientific Insight” deals with how His Holiness took up such issues and threw light on them, with complete regard to the teaching of the scripture and without discounting scientific findings in any way.
This book has much to offer to all spiritual aspirants and the religious; to the traditionalists and the liberals; to the intellectuals and the common folk.
This book can be downloaded free of cost from the following link:
externalfile:drive-3ee88ab435fd576898d61490e32f7b8c43917ea6/root/TheMultifacetedJivanmukta.pdf
Sri Torana Ganapati.
The Jagadgurus of Sringeri used to stay near the Shankaracharya temple in Sringeri. It is only after the 33rd Jagadguru, Sri Sacchidananda Shiva Abhinava Nrisimha Bharati moved to the southern bank of the Tunga, have the succeeding Jagadgurus made Narasimhavana their place of residence.
The 32nd Acharya of the Peetham, Jagadguru Sri Vriddha Narasimha Bharati Mahaswamiji used to reside adjacent to the temple of Goddess Sharada. One one occasion, the Acharya had a vision of the Ganapati when he was contemplating on resolving and issue in the mutt affairs. He offered His prayer by offering a dhurva to the image of Lord Ganapati carved on the Torana of the door nearby, and the problem got resolved. Since then, the Ganapati has come to be worshipped as Torana Ganapati.
His disciple and the 33rd Acharya of the Peetham, Jagadguru Sri Sacchidananda Shivabhinava Narasimha Bharati Mahaswamiji used to offer his prayers and dhurva everyday to Sri Torana Ganapati.
The succeeding, Jagadguru Sri Chandrashekara Bharati Mahaswamiji offered Him silver kavacha.
Jagadguru Sri Abhinava Vidyatirtha Swamiji organized for the nitya puja.
Jagadguru Sri Bharati thirtha Mahaswamiji got the reconstruction of the place and has offered a Golden kavacham.
Jagadguru Shri Sachidananda Shivabhinava Nrisimha Bharati Mahaswamiji Was On The Yatra In Kerala. Due To Large Number Of Devotees, There Were Separate Sameetis (Sanghs Of Volunteers) To Make Arrangements For Pooja And Other Activities And For Seva Of The Jagadguru.
A Young Boy Who Was Working As The Volunteer, Had The Wish To Get Mantopadesha From The Jagadguru. As He was Very Young He Was Shy And Did Not Have The Courage To Talk To The Jagadguru. He Lost Many Chances Of Talking To His Holiness. He Kept His Desire Within Himself.
Jagadguru Returned To Shringeri. After Sometime Jagadguru Shri Sachidananda Shivabhinava Nrisimha Bharati Mahaswamiji Attained Videha Mukti.
That Young Boy Came To Know About The Videha Mukti Of The Jagadguru. He Felt
Very Sad That He Missed All The Chances.
Several Years Passed Away. One Day He Was Sleeping Thinking About This Matter. Jagadguru Shri Sachidananda Shivabhinava Nrisimha Bharati Mahaswamiji Appeared In His Dream And Gave Mantopadesha To Him. There Was No Limit To The Happiness Of The Boy.
He Woke Up From The Dream. But He Was Not Able To Remember The Mantra. He Felt Very Bad.
At That Time Jagadguru Shri Chandrashekhar Bharati Mahaswamiji Was In Yatra In Kerala. One Elderly Person Who Heard The Boy's Situation, Advised Him To Meet Shri Chandrashekhar Bharati Mahaswamiji.
Boy Went For The Darshana Of Mahaswamiji And Told Everything To His Holiness. Jagadguru Shri Chandrashekhar Bharati Mahaswamiji Asked Him To Come Next Morning.
Next Morning That Boy Went To His Holiness. Shri Chandrashekhar Bharati Mahaswamiji Called Him Nearer And Blessed Him With Mantopadesha.
Boy Accepted Mantopadesha With Great Devotion And Shradha. He Was Very Happy. At The Same Time He Was Thrilled And Shocked As Mantopadesha Given By Shri Chandrashekhar Bharati Mahaswamiji Was Exactly Same As The Mantopadesha Given By Shri Sachidananda Shivabhinava Nrisimha Bharati Mahaswamiji In His Dream.
The Boy Realized That There Is No Difference Between Previous And Current Jagadguru. Only Bodily Appearance Is Different. 🙏🙏
Sashtanga Pranamas To Goddess Sharadamba And To The Lotus Feet Of Jagadgurus Of Shringeri
***
***
(following is ಪ್ರಜಾವಾಣಿಯ ಅರಿವು ಪುಟದಲ್ಲಿ ೧೬.೯.೨೦೧೭ರಂದು ಪ್ರಕಟವಾಗಿರುವ ಲೇಖನ)
ಗುರುವಿನ ಅಗತ್ಯವನ್ನು ಇಲ್ಲವಾಗಿಸುವವನೇ ಗುರು!
ಶೃಂಗೇರಿಯ ಶಾರದಾಪೀಠದಲ್ಲಿದ್ದ ಚಂದ್ರಶೇಖರಭಾರತೀ ಸ್ವಾಮಿಗಳು (1892–1954) ಜೀವನ್ಮುಕ್ತರು; ಅವಧೂತರು ಎಂದೇ ಹೆಸರಾಗಿದ್ದವರು. ಅವರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಹಲವು ಪ್ರಸಂಗಗಳು ವೇದಾಂತತತ್ತ್ವಕ್ಕೆ ಜೀವಂತ ಉದಾಹರಣೆಗಳಂತಿವೆ.
ಸ್ವಾಮಿಗಳು ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ನಡೆದ ಪ್ರಸಂಗವಿದು. ಸ್ವಾಮಿಗಳು ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಹಲವು ತಿಂಗಳು ತಂಗಿದ್ದರು. ಅವರು ಶೃಂಗೇರಿಗೆ ಹೊರಡುವ ದಿನ. ಭಕ್ತರೊಬ್ಬರು ಅಂದು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಅವರ ದರ್ಶನಕ್ಕೆಂದು ಬಂದಿದ್ದರು. ಸ್ವಾಮಿಗಳನ್ನು ಕಾಣುತ್ತಲೇ ಬಿಕ್ಕಿ ಬಿಕ್ಕಿ ಅಳತೊಡಗಿದರು. ಸ್ವಾಮಿಗಳು ಏನಾಯಿತು – ಎಂದು ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಕೇಳಿದರು. ಆಗ ಆ ಭಕ್ತ ‘ಗುರುಗಳ ದರ್ಶನವನ್ನು ಆರೇಳು ತಿಂಗಳುಗಳಿಂದ ಪಡೆದು ಆನಂದಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಆ ದರ್ಶನವೆಲ್ಲಿ?’ ಎಂದರು.
ಆಗ ಸ್ವಾಮಿಗಳು ನಸುನಕ್ಕು ‘ನಿಮಗೆ ಅಷ್ಟು ಆನಂದವನ್ನು ಕೊಟ್ಟ ಅಂಥ ಗುರುಗಳು ಯಾರು?’ ಎಂದು ಕೇಳಿದರು. ‘ತಾವೇ’ ಎಂದು ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಉತ್ತರಿಸಿದರು. ಕೂಡಲೇ ಸ್ವಾಮಿಗಳು ‘ನಾನು ನಿಮಗೆ ಗುರುವಾಗಲು ಯೋಗ್ಯನಲ್ಲ ಎಂದಾಯಿತು. ಆರೇಳು ತಿಂಗಳಿಂದ ನಾನು ನಿಮಗೆ ಕಲಿಸಿದ್ದು ಇಷ್ಟೇ ಆದರೆ ನನ್ನಂಥವನಿಂದ ಏನು ಉಪಯೋಗ? ನೀವು ನನ್ನನ್ನು ಕಾಣದಿರುವುದೇ ಉತ್ತಮವಲ್ಲವೆ?’ ಎಂದರು. ಆ ಭಕ್ತರಿಗೆ ಸ್ವಾಮಿಗಳ ಮಾತಿನ ಮರ್ಮ ಏನೆಂದು ಅರ್ಥವಾಗದೆ ಅವಾಕ್ಕಾದರು.
ಆಗ ಸ್ವಾಮಿಗಳೇ ಮುಂದುವರೆದು ಹೇಳಿದರು: ‘ನನ್ನ ದೇಹವನ್ನೇ ಗುರು ಎಂದು ಭಾವಿಸಿದಿರಾ? ನಿಜವಾದ ಗುರು ಎಂದರೆ ಆತ್ಮವೇ ಹೌದು. ಅದಕ್ಕೆ ದೇಶ–ಕಾಲಗಳು, ಹೋಗುವುದು–ಬರುವುದು – ಇವುಗಳ ಯಾವ ಸಂಬಂಧವೂ ಇಲ್ಲವಷ್ಟೆ? ನಾನು ನಿಮಗೆ ‘ಈ ದೇಹವೇ ಗುರು’ – ಎಂದು ಕಲಿಸಿದ್ದರೆ ನಾನು ಸರಿಯಾದ ಗುರು ಅಲ್ಲ, ಅಲ್ಲವೆ? ಗುರುವಿನ ಕೆಲಸ ‘ಇನ್ನು ಗುರುವಿನ ಅಗತ್ಯ ಶಿಷ್ಯನಿಗೆ ಇಲ್ಲದಿರುವಂತೆ ಮಾಡುವುದು. ತನ್ನನ್ನೇ ಎಂದೆಂದಿಗೂ ಶಿಷ್ಯ ಅವಲಂಬಿಸಿರಲಿ ಎಂದರೆ ಅವನು ದಿಟವಾದ ಗುರು ಅಲ್ಲ’.
ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಹಿರಿಯ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬರು ಲೋಕೋದ್ಧಾರವನ್ನು ಮಾಡುವ ಬಯಕೆಯಿಂದ ಸ್ವಾಮಿಗಳಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದರು; ಅವರ ಈ ಕಾರ್ಯ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗುವಂತೆ ಆಶೀರ್ವದಿಸಬೇಕೆಂದು ಬೇಡಿದರು. ಆಗ ಸ್ವಾಮಿಗಳು ಹೇಳಿದ ಮಾತುಗಳು: ‘ಬೇರೆಯವರನ್ನು ಉದ್ಧಾರ ಮಾಡುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಅಗತ್ಯವಾದುದು ನಿಮ್ಮನ್ನು ನೀವು ಉದ್ಧಾರ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಲ್ಲವೆ? ನೀವು ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ಉದ್ಧಾರದ ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಹೇಳಲು ಹೊರಟರೆ ಅವರು ‘ನೀವು ಎಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಉದ್ಧಾರವಾಗಿದ್ದೀರಿ’ ಎಂದು ಕೇಳಲಾರರೆ? ತನಗೇ ಈಜಲು ಬರದವನು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಮುಳುಗುತ್ತಿರುವ ಬೇರೆಯವರನ್ನು ದಡ ಕಾಣಿಸುವುದು ಹೇಗೆ? ಅಷ್ಟಲ್ಲದೆ ನೀವು ಹೇಳಿದರೆ ಬೇರೆಯವರು ಕೇಳುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವ ನಂಬಿಕೆ ಏನು? ಅವರವರಿಗೆ ಅವರವರ ವಾಸನಾಬಲವಿರುತ್ತದೆ! ಜನರನ್ನೆಲ್ಲ ಕೂಡಿಸಿ ಒಂದು ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡುವಂತೆ ಪ್ರೇರಿಸುವುದು ರಾಜಕಾರಣದಲ್ಲೋ ವ್ಯವಹಾರದಲ್ಲೋ ಸಾಧ್ಯವಿರಬಹುದು; ಆದರೆ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಇದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಒಂದು ತೇರನ್ನು ಎಳೆಯಲು ಸಾವಿರಾರು ಮಂದಿಯನ್ನು ಸೇರಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ ನೀವೂ ಹಸಿದಿರುವಾಗ ಹತ್ತಾರು ಮಂದಿಯನ್ನು ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು ಏನು ಮಾಡಬಲ್ಲಿರಿ? ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕತೆಯ ಹಸಿವಿದ್ದಾಗ ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಹಸಿವನ್ನು ಹೋಗಲಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಉಪಾಯವನ್ನು ಹುಡುಕಬೇಕು.’
***
No comments:
Post a Comment