ramakrishna paramahamsa ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸರು

Jai Ramakrishna

                                 Musings on the Kalpataru Day

                                        Swami Budhananda

   (_Swami Budhanandaji has written a beautiful article on Kalpataru event. 

Dear Readers, Please note—in this article he especially highlights the experiences of Sri Ramachandra Dutta, an intimate devotee of Sri Ramakrishna_.)

   

   January 1st is a red letter day in the calendar of the devotees of Sri Ramakrishna everywhere in the world. This day is so important not because it happens to be the first day of the New Year, but because symbolically it came to be the first day of the new life.

   On this day in 1886 Sri Ramakrishna showered his unbounded grace on lay devotees who had assembled at the Cossipore garden house, where the Master had been lying seriously ill with cancer in his throat. In the afternoon the Master came downstairs unexpectedly. And within a few minutes he touched each one of them with the flame of his transmuting power. Stopping near him in the garden Sri Ramakrishna had asked, ‘Well, Girish, what have you found in me that you proclaim me before all as an incarnation?’

   At once on his knees, with folded palms raised in adoration, and his voice charged with emotion, Girish replied, ‘What can an insignificant creature like me say about one whose glory even sages like Vyasa and Valmiki could not measure?’

   The intensity of faith with which Girish had uttered these words brought about a volcanic explosion from within the ocean of grace that was Sri Ramakrishna. And he went all out in divine abandon to confer on the devotees greatest blessings of life spiritual irrespective of the consideration of competency.

   He spoke in these three simple sentences the greatest blessings of the most high: ‘what more shall I say! I bless you all. Be illumined!’

   These simple words of power set afire the souls of devotees. Forgetting their self-taken promise not to touch his feet while he was ill, they all touched his (saviour) feet in salutation. Deeply moved at this manifestation of their devotion Sri Ramakrishna touched every one of them, as a result of which all of them had some instantaneous spiritual experiences.

   Sri Ramakrishna himself had said that the wind of God’s grace was always blowing. One had only to unfurl the sail. Here there was no need of even unfurling the sail. The wind itself became the unfurled sail too and lapped up the soul in the empyrean heights of spiritual experiences. This was a violation of spiritual law, which God incarnate alone could indulge in!

   Sri Ramakrishna himself had also said that the mother bird does not break the shell of the egg before the chick was mature enough to be born in the inclemency of the world-weather. But here we find the mother bird becoming aggressive with her compassion and breaking eggs before chicks were ready. It this is not God’s soul hunger, what is this?

   Now, this violation of law, this aggression of compassion, if it happened only for a day, it would be a dead day of bygone history. But the actions of God incarnate on earth, though they may be actions in history, are indeed accents of the Timeless in the heart of time. Even as actions temporal, they are but the manners of the Eternal.

   In the ‘Acts of the Apostles’ in the New Testament there is a significant passage which says;

   ‘To whom also he showed himself alive after his passion by many infallible proofs. .’ (Acts, I. 3.)

   The God incarnate on earth even after casting off his corporeal body, stays alive in the ‘next room ‘ ‘after his passion’, i.e. to say in the singular acts which he had performed while alive on earth. If the wound of Christ’s body was not even today bleeding in the mystic world-process, how could the mystics receive stigmata even to this day?

   Sri Krishna says in the Gita (IV. 9):

   Whosoever knows in true light. My Divine birth and action will not be born again when he leaves his body ; he will attain Me, O Arjuna.

   To know the Lord’s divine birth and actions in true light would mean understanding the Lord’s real nature as absolute spirit and also his embodiment in Maya. Here Sri Krishna gave away a great secret of self-apprehension, which the theistic religions were quick to grasp and profit by. In such religions, therefore, ‘leela-smarana’ or remembrance of divine acts of God incarnate on earth is considered to be one of the most potent spiritual practices.

   Srimad Bhagavatam (XII. 4. 40) puts it categorically:

   The Jiva or the embodied soul, who is scared by the miseries of the world, if he wants to get across the terrific ocean of transmigratory existence, then the only way open to him is to take recourse to the remembrance of the Lord’s divine actions; there is no other raft for crossing this ocean.

   The embodied soul can apprehend the Nitya or the Eternal, only in his Leela or divine sports as an incarnation. Hence Bhagavatam’s emphasis on ‘leela-smarana’ or remembrance of the divine deeds. The Song Celestial of the Timeless, has been recorded in the disc of time during the avatarana or descent of the Lord on earth. If the aspirant can bring his power of concentration to the pointedness of a gramophone pin, and set it on the disc of ‘leela’ the eternal music can be heard again. If one can have the Gopi-heart Krishna-flute can be heard on the banks of Yamuna even today. On the banks of Kala-kalindi, or time that flows as Yamuna, the eternal one roams about flute in hand.

   The only way of apprehending him is the devout observance of the religious calendar for ‘leela-smarana ‘, remembrance of divine deeds. Even a religion like Buddhism which leans on atheism finds it necessary to observe a thrice-blessed day.

   In the calendar of the Ramakrishna tradition January 1 is one of the most significant days, being the day of the law-breaking aggressive compassion of the Lord. If the devotees of the Lord want this aggression to continue, they must rouse in his heart on this day, the divine ‘passion’ which devotees did on January 1, 1886. If the calf strikes the udder of the mother-cow with its tender lips, how can milk help flowing again?

   For the remembrance of the divine deeds of the Lord we must know as many details of those deeds as possible from all available sources.

   Our greatest authority in regard to the life of Sri Ramakrishna is Swami Saradananda. His magnum opus Sri Sri Ramakrishna-leelaprasanga (translated as Sri Ramakrishna, the Great Master), is a work unexcelled in hagiography in its details, authenticity, rational expositions, interpretative deliberations and illuminating insights.

   Such an authority on Sri Ramakrishna’s life, Swami Saradananda, did not actually approve of the saying that Sri Ramakrishna had become ‘Kalpataru’ on January 1, 1886. He convincingly argued:

   ‘Some devotees like Ramachandra have described the happening of that day as the Master’s turning into wish-fulfilling tree (Kalpataru). But, it is more reasonable, it seems to us, to call it ‘the self-revelation of the Master’, or the ‘bestowal of freedom from fear on all devotees by revealing himself’. The Kalpataru, it is said, gives to all whatever good or bad they ask for. But the Master did not do so ; he made clear through that event the fact of his being a God-man and his bestowal of protection against and freedom from fear on all without the slightest discrimination.’

   Notwithstanding Swami Saradananda’s disapproval, this great day has quietly come to prevail in the Ramakrishna world with the word ‘Kalpataru’ indelibly inscribed on its forehead—and this has happened without any theological fight—and neither the sannyasins nor the lay devotees appear to be sorry for that, in all humility we can only take this fact, as the will of the Lord. And this will of the Lord may perhaps be understood this way: as it happened, this day was marked out specially for showering grace only on the lay devotees—as Swami Saradananda has written, ‘....it is a matter of wonder that none of the Sannyasin disciples of the Master was present there that day —as distinguished from those who were going to become monks. And therefore it would appear that the lay disciple’s nomenclature of the great deed has been providentially accepted in preference to the monastic disciple’s nomenclature.

   ‘M’ the writer of the Gospel of Sri Ramakrishna has not written any account of the day, proving perhaps the fact that he was absent from the scene.

   Swami Saradananda has quoted in Sri Ramakrishna the Great Master the fragmentary personal accounts or personal reactions of the day as given by such eye witnesses as Ramlal Chattopadhyaya and Vaikunthanath Sannyal. There is also the description of the occasion as given by another eye witness, Akshaykumar Sen, in his famous work Ramakrishna Punthi. Akshaykumar also used the word ‘Kalpataru ‘. These narrations of the day are more or less familiar to the readers of the Ramakrishna literature.

   

   ‘Kalpataru’— as Rama Chandra Dutta saw and understood it

   What have become obscure and not so easily available is the narration of the day as Rama Chandra Dutta saw and understood it. As he was largely responsible in introducing the word ‘Kalpataru’ his following narration of this day will be found interesting:

   ‘Sri Ramakrishna was brought to the Kasipur garden house for treatment. Here he stayed for eight months. It will take one an aeon to narrate all the sports he performed in Kasipur. . .’

   ‘When his ailments showed no signs of abatement, some devotees would observe fasts in the name of Taraknath while others supplicated to the Master himself for his own recovery. When nothing proved to be of any avail, one day a few devotees submitted with folded hands, “Lord, why are you feigning this illness? We have tried our very best but with no effect on the illness. We have now realized that unless you yourself deign to find the remedy, there is no other way.”

   In reply he made various funs. But when the devotees persisted in their request he said, “You have not yet been able to understand the cause of the disease. Every action bears its fruit. Good act bears good fruit and bad, bad; one has to reap the fruit according to the act. If you have had to reap the fruits of all your evil deeds and sins, your future will be terrible. But it is God’s way to suffer the fruits of action; therefore all the multitude of your sins I have accepted in my hand.

   On the day you have given me your power of attorney, on that very day you have been freed from your accumulated sins. Unless sins are eradicated and the body is made pure, relationship with God cannot be established. In human body one has to suffer the consequences of sin. And so the disease, in my body. Through this disease in my body you have become freed of sins and whosoever will self-surrender unto me they too will be released. So it is that I am getting through the suffering for their sins too.”

   ‘Though we all heard these words, we did not quite realise their significance. It was his another fun, we thought, ‘This wise Ramakrishnadeva passed his days feigning illness. Physicians of various sorts, sadhus of different types and a multifarious assortment of common people used to visit him.

   On some days he would saunter about in the garden like one who had no disease at all. On other days from his sore in the throat blood would come out. And the intriguing part of all this was that when the physician gave a medicine for counteracting a certain symptom, on that day that very symptom would get aggravated.

   His body could not stand even the Homeopathy medicine, the taking of one grain of which would throw his entire body into convulsion. Hence the physicians would not easily venture to give him medicine.’

   ‘As mentioned above, various sorts of people used to come to him and almost everyone would return satisfied with a feeling of blessedness. And it so came about on January 1, 1886 that he became the Kalpataru. On that day at five in the afternoon when seated on one end of the garden we were all engaged in discussing various topics we found him coming towards us. With transfixed gaze we all kept looking at his face. His entire body being covered with cloth no other part of the body was visible but his face. That lustre and unprecedented beauty of his that we witnessed on that day are just beyond delineation. Gradually he drew near us and raising his right hand said, “What more shall I tell you. May spiritual consciousness be awakened in all of you.”

   So saying he began to place his palm one by one on the chests of devotees, as a result of which everyone became mad as it were. Whomsoever we saw before us that day we caught him and brought before the Lord and he showered his grace on all. We were all stirred to our depths with joy finding that the Lord had become the Kalpataru.

   Knowing fully well that such a day, so rare to the jivas, will not come again, we began to run hither and thither to seek out persons until none was left. Shouts of victory to Sri Ramakrishna continued to resound in the firmament. Incessant raining of flowers by devotees on the Lord went on and the ocean of Ananda was in deluge.

   All this time he was standing in ecstasy. Then coming back to the normal consciousness he returned to his room.

   ‘Afterwards one day he quietly called this servant and asked, "Look here, you all say so many things about me. If all that should be true, why then is this miserable state of mine. This sore in the throat, this diseased body —what all these are due to? Gauranga had such beauty, learning, miraculous powers—why do I not have all those powers? Why do I not have such beauty as his and such learning? And can you tell me what the reason is for my leaving Dakshineswar?”

   ‘Hearing such questions of the Master I held his feet and said with folded palms:

   “Lord, you are here again with your waggery! Can this ever be within the capacity of the meanest of your servants to discern the cause of your actions? But if such is your behest, then remembering your feet I say, if you give me strength I must be able to tell the reason. You have made me understand that in gross body the manifestation of leela can never be of the same type. Things happen according to the necessity of times.

   Gaurangadeva acted in the past according to the felt necessities of his times. In this incarnation things cannot proceed in that fashion. Lord, truth to be told, if beauty and miraculous powers were the only means for the salvation of the jivas, we would have long before turned into saints. Rama, Krishna, Buddha, Gauranga, Christ — their unlimited powers, beauty and splendour have all been extolled in the scriptures.

   And we have been hearing all those tales since our childhood. But why has not that borne any fruit? We came to you hearing that you were a sadhu. But you alone can say how you have entered within our hearts. The place where we would fain have seated God, you have come and occupied that place. How hard we have striven to drive you out from that place so that Parameshwara might be seated there — we have discussed ever so much, presented your case to the pundits saying that you were God incarnate and argued with them with the intention of having our weakness destroyed by them but uphill now nobody has been able to displace you. No body’s learning, intelligence and dialectics have been able to disprove that. Helplessly, therefore, we have been forced to call you God.”

   “You have said that like the wealthy ladies who conduct their affairs from behind the screen, you too have been performing your leelas. Seeing your disease, your outer covering, outsiders will fly away. But the fortunate one who will receive a grain of your grace shall understand the mystery of your leela. Lord, you alone know whether by speaking about these few outer things you are wheedling us or settling the issue.

   But the question arises in my mind: is it possible for one to discern the beingness (or Bhava) of God through such tales of separation-pangs told in regard to the leelas of Radha-krishna, Rama-Sita or Gauranga? Laughing and weeping is the leela of man. When through such leelas they could be considered as God, then is not this disease of yours also the measure of your Leelas, especially when you yourself have divulged the reason for this?”

   “And, Lord, as to the other question; from the day you came out of Dakshineswar the fate of ordinary people has brightened up. Because of this pretext of disease thousands of men and women have had the darshan of your feet.”

   ‘Ramakrishnadeva then said, “You are telling all these because of your faith.”

   On hearing this from his lips I said,

   “Thakur, enough of lengthening the talk! You are acknowledging my faith, for this I am compelled to call you God. I was a heretic, a barbarian and an arch atheist -I to call a man God! God Himself was seeking out a little place in my heart, and forsooth now it appears that by having faith today I have installed you in the position of God! Lord, be that so, give me that strength, that power so that I can really do so. If through my faith being a man you become God, that is not your ordinary leela, again. O, Thakur, God Himself has to stand before man by furnishing so many introductions and testimonials, and do you mean to say that if a man declares another man as God people will just accept that? You may say whatever you are pleased to say and everything behoves you.”

   ‘Even then Ramakrishnadeva continued to say, “Do I not so much wish to stay at ease?"

   I replied,

   “It is all a disappointment for us to try to answer your points. Yet I shall remind you of only one thing and then close my lips. Thakur, one day in the evening standing on the western veranda of your room you said, ‘"Whoever will come with the hankering for realization of God, for attainment of knowledge and seeking to know how he could see Him, his aspirations will be fulfilled.’

   Then laying stress on your words you again said, ‘O my men, verily his longings will be fulfilled.’

   Thakur, will you tell me who is the man who can tell this? Who is that siddha-Purusha who has the boldness to say so? With our ocular perception we are noticing how heretics without any spiritual practices are getting miraculously transformed. Even after seeing all these are we to have a mistaken opinion about you? If you say so, we are helpless.

   And when you refer again and again to your disease, may I ask you, one thing: Sri Radha in Brindavan, what was her terrific suffering in the tenth state of viraha caused by separation from Krishna. Can a single day’s suffering of Radha be borne by any jiva? Because Radha performed this nara-leela was she ever without Krishna? You yourself have said, “Brahma and shakti are identical.”

   As I said this his face flushed. As soon as the symptoms of ecstasy were discernible I ended the talk.”

(May Sri Ramakrishna, Holy Mother and Swami Vivekananda shower their Divine Blessings on all of us on this Auspicious Kalpataru Day.)

*****

ಶ್ರೀ ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸ*  ವಿವೇಕಾನಂದ-ಪರಮಹಂಸರ ನಡುವಿನ ಮಾತುಕತೆಯೊಂದು ಜಗದ ಸಂದಿಗ್ಧಗಳಿಗೆ ದಾರಿ ತೋರಿಸುವಂತಿದೆ.
ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರು ಪರಮಹಂಸರನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿಯೇನೂ ಗುರುವಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಜ್ಞಾನಭಿಕ್ಷೆಗೆ ನಿಂತ ಶಿಷ್ಯರನ್ನು ಗುರುಗಳು ನಾನಾ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳಿಗೆವೊಡ್ಡುತ್ತಾರೆ. ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಗೆದ್ದರೆ ಮಾತ್ರ ಅವರಿಗೆ ಜ್ಞಾನದ ಬೆಳಕು. ಆದರೆ, ವಿವೇಕಾನಂದರದು ತದ್ವಿರುದ್ಧ ಕತೆ. ತನಗೆ ಗುರುವಾಗುವ ಪರಮಹಂಸರ ಬಗ್ಗೆ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವಾಸವೇ ಮೂಡುವುದಿಲ್ಲ. ಕಾಳಿದೇಗುಲದಲ್ಲಿ ಪರಮಹಂಸರು ಮೈಮರೆತು ಕುಣಿಯುವುದು, ಕಾಳಿ ವಿಗ್ರಹದ ಜತೆ ಮಾತನಾಡುವುದು, ಅಳುವುದು, ಊಟ ಮಾಡೆಂದು ಬೇಡುವುದು ಇದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಂಡಾಗ ವಿವೇಕಾನಂದರಿಗೆ ವಿಚಿತ್ರವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ವಿಶ್ವಾಸವೇ ಕುದುರುವುದಿಲ್ಲ. ದಿನ ಕಳೆದಂತೆ, ಪರಮಹಂಸರ ಸಾಮೀಪ್ಯ ಹೆಚ್ಚಿದಂತೆ ಗುರುವಿನ ನಿಜ ದರ್ಶನವಾಗುತ್ತದೆ. ಗುರು-ಶಿಷ್ಯ ಜೋಡಿಯಾಗಿ ಪರಮಹಂಸ ಮತ್ತು ವಿವೇಕಾನಂದರು ಭಾರತೀಯ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲಿ ಮಾದರಿಯಾಗಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತಾರೆ. ಒಬ್ಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ಮನುಷ್ಯನ ಮನದಲ್ಲಿ ಮೂಡುವ ಗೊಂದಲ, ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು, ಕಳವಳಗಳನ್ನು ವಿವೇಕಾನಂದರು ಒಂದು ಸಲ ಪರಮಹಂಸರ ಮುಂದೆ ತೆರೆದಿಡುತ್ತಾರೆ.

*ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದ: ನನಗೆ ಬಿಡುವೇ ಇಲ್ಲ. ಸಮಯವೇ ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಬದುಕು ಅನ್ನೋದು ಬಹಳ ಒತ್ತಡದಿಂದ ಕೂಡಿದೆ.*

ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸ: ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಅವಿಶ್ರಾಂತಗೊಳಿಸಿವೆ. ಆದರೆ, ಉತ್ಪಾದಕತೆಯು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಸಂದಿಗ್ಧಗಳಿಂದ ಮುಕ್ತವಾಗಿಡುತ್ತದೆ.

*ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದ: ಏಕೆ ಬದುಕು ಅನ್ನೋದು ಈಗ ಸಂಕೀರ್ಣವಾಗಿದೆ?*

ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸ: ಬದುಕನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಮೊದಲು ನಿಲ್ಲಿಸು. ಇಂಥ ಆಲೋಚನೆಗಳೇ ಬದುಕನ್ನು ಸಂಕೀರ್ಣಗೊಳಿಸುತ್ತವೆ. ಬದುಕನ್ನು ಅದರ ಪಾಡಿಗೆ ಬಿಡು.

*ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದ: ನಾವು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಅಸಂತೋಷದಿಂದಲೇ ಇರುತ್ತೇವೆ. ಏಕೆ ಹೀಗೆ?*

ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸ: ಚಿಂತೆ ಮಾಡುವುದು, ಕಳವಳಗೊಳ್ಳುವುದು ನಿನಗೆ ಚಟವಾಗಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿಯೇ ಬದುಕಲ್ಲಿ ಆನಂದ ಅನ್ನುವುದು ನಿನಗಿಲ್ಲ.

*ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದ: ಒಳ್ಳೆ ಜನರೇಕೆ ಸದಾ ಬಳಲುತ್ತಾರೆ. ಕೊರಕುಗಳು ಏಕೆ?*

ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸ: ಸಂಘರ್ಷ ಅಥವಾ ತಿಕ್ಕಾಟ ಅನ್ನುವುದು ಇಲ್ಲದೇ ಹೋದರೆ ವಜ್ರಕ್ಕೆ ಹೊಳಪು ನೀಡಲು ಆಗದು. ವಜ್ರವನ್ನು ಉಜ್ಜಿದಾಗ ಮಾತ್ರ ಅದು ಹೆಚ್ಚುಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಕಾಶಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಚಿನ್ನವು ಬೆಂಕಿಯಲ್ಲಿ ಬೇಯದೇ ಹೋದರೆ ಶುದ್ಧವಾಗುವುದು ಹೇಗೆ? ಒಳ್ಳೆಯ ಜನರು ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ನಾನಾ ಸಂಘರ್ಷ, ಸವಾಲುಗಳಿಗೆ ಮುಖಾಮುಖಿಯಾಗುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ, ಬಳಲುವುದಿಲ್ಲ. ಸಂಕಷ್ಟಗಳ ಅನುಭವಗಳಿಂದ ಬದುಕು ಉತ್ತಮವಾಗುತ್ತದೆಯೇ ಹೊರತು, ಕಳಪೆ ಅಥವಾ ಕುಂದುವುದಿಲ್ಲ.

*ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದ: ಅಂದರೆ, ಅಂಥ ಅಹಿತಕಾರಿ ಅನುಭವಗಳು ಉಪಯುಕ್ತ ಎಂದು ಹೇಳುವಿರಾ?*

ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸ: ಹೌದು. ಪ್ರತಿ ಅನುಭವವು ಬಹಳ ಮುಖ್ಯವಾದುದು. ಅನುಭವ ಅನ್ನುವುದು ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷ ಕನಿದ್ದಂತೆ. ಅಂದಹಾಗೇ ಶಿಕ್ಷ ಕನಾದವನು ಮೊದಲು ಪರೀಕ್ಷೆ ನೀಡುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ಪಾಠಗಳೂ ಜತೆಯಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ.

*ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದ: ಮನುಷ್ಯನ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಇವೆ. ಯಾವುದನ್ನು ಹೇಗೆ ನಿಭಾಯಿಸಬೇಕು ಅನ್ನುವುದು ನನಗಂತೂ ತಿಳಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ದಾರಿಯೇ ತೋಚುತ್ತಿಲ್ಲ*

ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸ: ನೀನು ನಿನ್ನ ಹೊರಗಿನ ಜಗತ್ತನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿರುವೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಪರಿಹಾರ ಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲ. ನಿನ್ನೊಳಗನ್ನು ದರ್ಶಿಸು. ಒಳಗಿನ ಕಣ್ಣು ತೆರೆಯಬೇಕು. ಆಗ ಪರಿಹಾರ ಗೋಚರಿಸುತ್ತದೆ. ಹೃದಯವೇ ದಾರಿಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ.

*ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದ: ನಾವು ಸರಿಯಾದ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದರೂ ವೈಫಲ್ಯಗಳು ಸಾಕಷ್ಟು ನೋವು ತರುತ್ತವೆ...*

ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸ: ಯಶಸ್ಸು ಅನ್ನುವುದನ್ನು ಇತರರು ತಮ್ಮ ಅಳತೆಗೋಲಿನಿಂದ ತೀರ್ಮಾನಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ, ತೃಪ್ತಿ ಅನ್ನುವುದನ್ನು ನಾವು ತೀರ್ಮಾನಿಸುತ್ತೇವೆ.

*ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದ: ಕಷ್ಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ಉತ್ತೇಜಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಹೇಗೆ? ಪ್ರೇರಣೆ ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ?*

ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸ: ಎಷ್ಟು ದೂರ ಹೋಗಬೇಕು ಎಂದು ನೋಡುವುದಕ್ಕಿಂತಲೂ, ಎಷ್ಟು ದೂರವನ್ನು ಕ್ರಮಿಸಿದ್ದೀರಿ ಅನ್ನುವುದನ್ನು ಆಲೋಚಿಸಿ. ನಿಮಗೆ ದೊರೆತ ಭಾಗ್ಯವನ್ನು ಎಣಿಸಬೇಕೇ ಹೊರತು, ಏನೆಲ್ಲ ಸಿಕ್ಕಿಲ್ಲ ಎಂದು ಕೊರಗುವುದು ಸಲ್ಲದು.

*ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದ: ಜನರ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಕಂಡಾಗ ಏನಾದರೂ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆಯಾ?*

ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸ: ಬದುಕಲ್ಲಿ ಕಷ್ಟಗಳು ಎದುರಾದಾಗ, 'ಇದೆಲ್ಲ ನನಗಷ್ಟೇ ಏಕೆ?' ಎಂದು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಕೊರಗುತ್ತಾರೆ. ಅದೇ, ಸಂತೋಷ ಬಂದಾಗ, 'ನನಗಷ್ಟೇ ಏಕೆ ಆನಂದವಿದೆ?' ಎಂದು ಯಾರೋಬ್ಬರೂ ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ!

*ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದ: ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಉನ್ನತವಾದುದ್ದನ್ನು ಪಡೆಯುವುದು ಹೇಗೆ?*

ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸ: ಯಾವುದೇ ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪವಿಲ್ಲದೇ ನಿಮ್ಮ ಹಳೆಯ ಬದುಕನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿ. ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸದಿಂದ ವರ್ತಮಾನವನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸಿ. ಯಾವುದೇ ಕಳವಳ, ಭೀತಿಗಳಿಲ್ಲದೇ ಭವಿಷ್ಯದ ದಿನಗಳನ್ನು ಆಹ್ವಾನಿಸಿ.

*ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದ: ನನ್ನ ಕೊನೆಯ ಪ್ರಶ್ನೆಯೊಂದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರ ನೀಡಿ. ನಾನು ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯಿಂದ ಯಾವುದೇ ಫಲ ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂದು ಆಗಾಗ ಅನಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ.*

ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸ: ಫಲ ನೀಡದ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯೇ ಇಲ್ಲ. ವಿಶ್ವಾಸವನ್ನು ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಇದೇ ವೇಳೆ ಭೀತಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಬಗೆಹರಿಸುವುದಕ್ಕೆ, ಇಲ್ಲವೇ ಉತ್ತರ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಲು ಬದುಕೆನ್ನುವುದು ರಹಸ್ಯವೇ ಹೊರತು ಗಣಿತದ ಸಮಸ್ಯೆಯಲ್ಲ. ಹೇಗೆ ಜೀವಿಸಬೇಕು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಅರಿತರೆ, ಬದುಕೆನ್ನುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ವಿಸ್ಮಯ.

*ಸರಳ ಅಧ್ಯಾತ್ಮ ಸೂತ್ರ*

ಅತ್ಯಂತ ಕ್ಲಿಷ್ಟ ಅನ್ನಿಸುವ ಅಧ್ಯಾತ್ಮದ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನು ಸರಳವಾಗಿ ವಿವರಿಸುವಲ್ಲಿ ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸರು ಸಿದ್ಧಹಸ್ತರು. ಅವರು ಎಲ್ಲೋ ಇರುವ ದೇವರಿಗಾಗಿ ಹಂಬಲಿಸಲಿಲ್ಲ. ಕಲ್ಲಿನಲ್ಲೇ ದೇವರನ್ನು ಕಂಡರು. ಆ ದೇವರ ಜತೆ ಬದುಕು ಹಂಚಿಕೊಂಡರು. ಸರಳ ಅಧ್ಯಾತ್ಮದ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಅವರು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಉಪ್ಪಿನ ಬೊಂಬೆಯ ರೂಪಕವನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ನೆನೆಯಬಹುದು. ಒಂದು ಸಲ ಉಪ್ಪಿನಬೊಂಬೆಯೊಂದು ಸಮುದ್ರದ ಆಳ ತಿಳಿಯಲು ಬಯಸಿತು. ಆದರೆ, ಅದು ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆಯನ್ನು ಸಮುದ್ರದಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟ ಕ್ಷ ಣವೇ ಕರಗಿ ಹೋಯಿತಂತೆ. ಮನುಷ್ಯನು ದೇವರನ್ನು ಅರಿಯಲು ಹೊರಟಾಗ ಅವನ ಮಿತಿಯಿಂದಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಾಧನೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಅಂಶವನ್ನು ಈ ರೂಪಕವು ವಿವರಿಸುವಂತಿದೆ. ಇದೇ ರೀತಿ ಎರಡು ಮುಳ್ಳುಗಳ ದೃಷ್ಟಾಂತವೂ ಗಮನ ಸೆಳೆಯುವಂತಿದೆ. ಅಜ್ಞಾನ ಎನ್ನುವ ಮುಳ್ಳನ್ನು ಜ್ಞಾನದ ಮುಳ್ಳಿನಿಂದ ತೆಗೆಯಬೇಕು. ಈ ಕೆಲಸವಾದ ತಕ್ಷ ಣ ಎರಡು ಮುಳ್ಳುಗಳೂ ನಿರುಪಯುಕ್ತ. ಹೀಗಾಗಿ ಹೊರಗೆಸೆಯಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಪರಮಹಂಸರ ಹೇಳಿಕೆಯನ್ನು ಎಷ್ಟು ಬೇಕಾದರೂ ವಿಸ್ತರಿಸಬಹುದು. ಹೇಗೆ ಬೇಕಾದರೂ ಅಥೈರ್ಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು.

*****

ಭಗವಾನ್ ಶ್ರೀರಾಮಕೃಷ್ಣರ ವಚನಾಮೃತ :                                                                     ಒಬ್ಬ ಬೆಸ್ತರವನು ಹೊಳೆಯಲ್ಲಿ ಬಲೆಯನ್ನು ಬೀಸಿ ಮೀನುಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದನು. ಕೆಲವು ಮೀನುಗಳು ಬಲೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಆಚೆಗೆ ಬರಲು ಪ್ರಯತ್ನ ಪಡದೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಇದ್ದವು. ಮತ್ತೆ ಕೆಲವು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದಕ್ಕೆ ಒದ್ದಾಡಿದವು. ಆದರೆ ಪ್ರಯೋಜನವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಮೂರನೆ ಬಗೆಯ ಮೀನುಗಳು ಹೇಗೋ ಅಲ್ಲಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋದವು. ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿಯೂ ಕೂಡ ಇದರಂತೆ ಮೂರು ಬಗೆಯ ಜನರು ಇರುವರು. ಬದ್ಧರು, ಮುಕ್ತರಾಗಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವವರು ಮತ್ತು ಆಗಲೇ ಮುಕ್ತಿಯನ್ನು ಪಡೆದವರು.      
*******

ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತ ಜೀವನ

ಕ್ರಿ. ಶ. 1875ನೇ ಇಸವಿಯ ಸಮಯ. ಗಂಗಾನದಿಯ ತೀರದಲ್ಲಿ ದಕ್ಷಿಣೇಶ್ವರವೆಂಬ ಒಂದು ಪ್ರದೇಶ. ಅಲ್ಲಿ ಭವತಾರಿಣಿ ಜಗನ್ಮಾತೆಯ ಒಂದು ಸುಂದರ ದೇವಾಲಯ. ದೇವಸ್ಥಾನದ ಹೊರಗೆ ದಟ್ಟವಾದ ಕಾಡು ಇತ್ತು. ಸಹಸ್ರಾರು ಹಕ್ಕಿಗಳು ಸಂಜೆ ಮರದ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತುಕೊಂಡು ವಿಧವಿಧವಾದ ಗಾನನೈವೇದ್ಯವನ್ನು ಜಗನ್ಮಾತೆಗೆ ಅರ್ಪಿಸುತ್ತಿವೆ. ಪಡವಲಂಚಿನಲ್ಲಿ ಸೂರ್ಯ ಸಂಜೆ ಓಕುಳಿಯ ಚೆಲ್ಲಿ ಮುಗಿಲಿನ ಅಂಚಿನ ಹಿಂದೆ ಮರೆಯಾಗುತ್ತಿರುವನು. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ತು ವರುಷದ ಯುವಕ ಮುಳುಗುತ್ತಿರುವ ರವಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ನಿಟ್ಟುಸಿರುಬಿಡುವನು. 'ಅಯ್ಯೋ,  ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಆಗಲೇ ಒಂದು ದಿನ ಹೋಯಿತು. ಇನ್ನೂ ತಾಯಿ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ' ಎಂದು ಕಂಬನಿದುಂಬಿ ಅಳುವನು. ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದು ಹೊರಳಾಡುವನು. ನದಿಗೆ ಬಂದವರು ಹಿಂತಿರುಗಿ ಹೋಗುವಾಗ ಈ ದೃಶ್ಯವನ್ನು ನೋಡಿ, "ಅಯ್ಯೊ ಪಾಪ, ಹುಡುಗ ಹೆತ್ತ ತಾಯಿಗಾಗಿ ಅಳುತ್ತಿರುವನೇನೋ" ಎಂದು ಸಹಾನುಭೂತಿ ತೋರಿ ಮುಂದೆ ಸಾಗುವರು. 

ಎಳೆ ಮಗು ಮರೆಯಾದ ತಾಯಿಗಾಗಿ ಎಷ್ಟು ಅಳುವುದೊ ಅಷ್ಟು ಅತ್ತನು ಆ ಯುವಕ ಜಗನ್ಮಾತೆಗಾಗಿ. ಸಂದೇಹಾಸ್ಪದವಾದ, ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣದ ದೇವರಿಗಾಗಿ ಅಷ್ಟು ವ್ಯಥೆಪಟ್ಟವರು ಅಪರೂಪ, ಧಾರ್ಮಿಕ ಜೀವನದಲ್ಲಿ. ಕೊನೆಗೆ ನಿರಾಶನಾಗಿ ಗರ್ಭಗುಡಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಬಲಿಕೊಡುವ ಖಡ್ಗವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡನು. ಅದರಿಂದ ದೇವರೆದುರಿಗೆ ತನ್ನ ರುಂಡವನ್ನು ಈಡಾಡುವುದರಲ್ಲಿದ್ದನು. ತಕ್ಷಣ ದೇವಿ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷಳಾದಳು. ಯುವಕನ ಮನಸ್ಸು ಪ್ರಪಂಚವನ್ನು ತೊರೆದು ಅವರ್ಣನೀಯ ಆನಂದದಲ್ಲಿ ತಲ್ಲೀನವಾಯಿತು. ದೇವರು ಪರೀಕ್ಷಿಸುವನು. ಅವನು ನಮ್ಮ ಸರ್ವಸ್ವವನ್ನೂ ತೆತ್ತಲ್ಲದೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮೆಲ್ಲವನ್ನೂ ದೇವರಿಗೆ ಕೊಟ್ಟರೆ ದೇವರು ತನ್ನ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಭಕ್ತನಿಗೆ ಕೊಡುವನು. ತನ್ನ ಇಡೀ ಜೀವನವನ್ನು ನಿವೇದಿಸಿ, ಜಗನ್ಮಾತೆಯನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡನು. ಈ ವ್ಯಕ್ತಿಯೇ ಮುಂದೆ ಜಗದ್ವಂದ್ಯ ಶ್ರೀರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸರಾದುದು.

ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರು ಹೇಳಿರುವಂತೆ ಶ್ರೀರಾಮಕೃಷ್ಣರ ಜೀವನ ವೇದ ವೇದಾಂತಗಳಿಗೆ ಬರೆದಿರುವ ಸಚೇತನ ಭಾಷ್ಯ. ಮೂವತ್ತು ಕೋಟಿ ಭಾರತೀಯರ ಎರಡು ಸಾವಿರ ವರುಷಗಳ ಜೀವನವನ್ನು ಇವರು ತಮ್ಮ ಒಂದು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡಿರುವರು. ಇವರ ಜೀವನ ದ್ವೈತ ಅದ್ವೈತ ವಿಶಿಷ್ಟಾದ್ವೈತಗಳ ತ್ರಿವೇಣಿ. ಭಗವಂತನನ್ನು ಹಲವಾರು ಭಾವಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಪ್ರೀತಿಸಿದರು. ಜ್ಞಾನ, ಭಕ್ತಿ, ಯೋಗ ಇಲ್ಲಿ ಸಂಧಿಸಿವೆ. ಇವರ ಜೀವನ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ವಿಶ್ವಧರ್ಮ ಸಮ್ಮೇಳನ. ಹೊರಗೆ ನೋಡುವುದಕ್ಕೆ ಎಳೆನಗೆ ಸದಾ ಇವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಚಿಮ್ಮುತ್ತಿದೆ. ಅದರ ಹಿಂದೆ ರೋಮಾಂಚಕಾರಿಯಾದ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಘಟನಾವಳಿ ತುಂಬಿ ತುಳುಕಾಡುತ್ತಿದೆ.

ಇವರು ಘನ ವಿದ್ವಾಂಸರ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿದವರಲ್ಲ, ದೊಡ್ಡ ವಾಗ್ಮಿಗಳಲ್ಲ. ಉಪನ್ಯಾಸ ಕೊಡುವುದಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲೂ ಹೊರಗೆ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ತಮ್ಮ ಬಾಳನ್ನೆಲ್ಲ ಬಹುಪಾಲು ದಕ್ಷಿಣೇಶ್ವರ ದೇವಾಲಯದ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಕಳೆದರು. ಅದರೂ ಅಪರೂಪವಾಗಿ ಅರಳಿದ ಸಹಸ್ರದಳ ಕಮಲವಿದು. ಇಡೀ ಬದ್ಧಜೀವಿಗಳ ಉದ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬೇಕಾಗುವ ಧರ್ಮಾಮೃತ ಅಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿತ್ತು. ಹಲವಾರು ಕಡೆಯಿಂದ ದುಂಬಿಗಳು ಬಂದವು. ಮಕರಂದವನ್ನು ಹೀರಿ ತೃಪ್ತರಾದವು. ಅದನ್ನು ಉಳಿದವರಿಗೆಲ್ಲ ಹಂಚಿ ಧನ್ಯರಾದವು, ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ದೇಶಗಳಿಗೂ ಹಂಚಿ ಭರತಖಂಡಕ್ಕೆ ಮಾನ್ಯತೆ ತಂದವು.  ಚಿರಾಯುವಾದ ಭಾರತಮಾತೆಯ ಶ್ರೇಷ್ಠತಮ ಪುತ್ರರಲ್ಲಿ ಶ್ರೀರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸರೊಬ್ಬರು.

****

 

ಜನವರಿ 1 #ಕಲ್ಪತರು ದಿನದ ಶುಭಾಶಯಗಳು.

 

#ಕಲ್ಪತರು  ಎಂದರೆ ಏನು...?

ಅದು 18ನೇ ಶತಮಾನ. ಭಾರತೀಯ ಧಾರ್ಮಿಕ ನಂಬಿಕೆ/ಆಚರಣೆಗಳೆಲ್ಲ ಅನುಮಾನಕ್ಕೊಳಗಾಗಿದ್ದ ಕಾಲವದು. ಜತೆಗೆ ಇಡೀ ಭಾರತೀಯ ಜೀವನ ಕ್ರಮವನ್ನು ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ವಿಚಾರಧಾರೆ ಪ್ರಭಾವಿಸುತ್ತಿದ್ದ ದಿನಗಳವು. ಆಗ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಸಂದೇಹವಾದದ್ದೇ ಮೇಲುಗೈ! ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಭಕ್ತಿ/ಶ್ರದ್ಧೆಗಳೆಲ್ಲ ಶಿಥಿಲವಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಆಗ ಭಾರತದಲ್ಲೆಲ್ಲ ಬಂಗಾಳವೇ ಹೊಸ ವಿಚಾರಧಾರೆಯ ಕೇಂದ್ರಸ್ಥಾನ. ಇಂಥ ಇಕ್ಕಟ್ಟಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅದೇ ಬಂಗಾಳದಲ್ಲಿ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಕ್ರಾಂತಿಯನ್ನೇ ಉಂಟುಮಾಡಿದವರು ಶ್ರೀ ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸರು. ಜನವರಿ1 ಬಂತೆಂದರೆ, ಇಡೀ ಲೋಕವೆಲ್ಲ ಹೊಸವರ್ಷದ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಜ.1ಪರಮಹಂಸರ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ ನಡೆವ ‘ಕಲ್ಪತರು ದಿನ’ವೂ ಹೌದು. 1886ರ ಜ.1ರಂದು ಪರಮಹಂಸರು ತಮ್ಮ ಗೃಹಸ್ಥ ಭಕ್ತರಿಗೆಲ್ಲ ಅವರು ಕೇಳಿದ್ದನ್ನೆಲ್ಲ ಕೊಟ್ಟ ದಿನ. ಆದರೆ ಅದು ಸಂಭವಿಸಿದ್ದು ತೀರಾ ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ. ಹೀಗಾಗಿಯೇ ಈ ದಿನ ಕೇಳಿದ್ದನ್ನೆಲ್ಲ ಕರುಣಿಸುವ ‘ಕಲ್ಪತರು ದಿನ’ವಾಗಿದೆ. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಅವರ ಜನ್ಮದಿನ ಫೆಬ್ರವರಿಯಲ್ಲೇ ಇದ್ದರೂ (ಫೆ.18 ) ಈಗ ‘ಕಲ್ಪತರು ದಿನ’ವೇ ಮಹತ್ವದ ಆಚರಣೆಯಾಗಿದೆ.

ಯಾರು ಏನೇ ಹೇಳಲಿ, ಪರಮಹಂಸರು ಭಾರತೀಯ ಅಧ್ಯಾತ್ಮ ಪರಂಪರೆಯ ಅತಿ ವಿಶಿಷ್ಟ ಸೃಷ್ಟಿ. ಹೊಸಕಾಲದ ಶಿಕ್ಷಣ ಒಗ್ಗದಿದ್ದಾಗ ಅವರು ಜೀವನೋಪಾಯಕ್ಕಾಗಿ ಅರ್ಚಕರಾದರು. ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಅವರು ಹೊರಟಿದ್ದು ಪರಮಸತ್ಯದ ಶೋಧನೆಗೆ; ಇದಕ್ಕೆ ಅವರ ಅಂತರಂಗವೇ ಪ್ರಯೋಗಶಾಲೆ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಅವರು ‘ಯಾವುದನ್ನು ತಿಳಿದರೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತಿಳಿದಂತಾಗುವುದೋ’ ಅಂಥ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಪಡೆದರು. ಇಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಒಂದು ಇಡೀ ಯುಗ ಚಲಿಸುತ್ತಿದ್ದ ದಿಕ್ಕನ್ನೇ ಬದಲಿಸಿದರು; ಆ ಯುಗ ಬೆಳೆಸುತ್ತಿದ್ದ ಚಿಂತನೆಯನ್ನೇ ಬುಡಮೇಲು ಮಾಡಿದರು. ಭಕ್ತಿ, ಶ್ರದ್ಧೆ, ವ್ಯಾಕುಲತೆ ಇದ್ದರೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಪಡೆಯಬಲ್ಲಿರಿ ಎಂದು ಸಾಸಿ ತೋರಿಸಿದರು. ಹೀಗಾಗಿಯೇ ಪರಮಹಂಸರು ನಿಜಾರ್ಥದಲ್ಲಿ ಯುಗಾವತಾರಿ.

(ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ್ದು)

ನಮೋ ರಾಷ್ಟ್ರಭಕ್ತರು

***